Φίλων γράμματα #7
Δευτέρα σήμερα, και στο “Φίλων γράμματα”, η φίλη Μαριάνθη η γλυκιά μαμά δυο αγοριών, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της γύρω από το μερίδιο μας στην καταγραφή της νεότερης ιστορίας.
Μα μόνο η Ιστορία αλλιώς σου μίλησε…
Με πολύ χαρά δέχθηκα την πρόσκληση της Ζωής να γράψω σ’ αυτή την απολαυστική γωνιά του διαδικτύου. Με τη Ζωή γνωριστήκαμε σε παιδικό πάρτυ της αγαπημένης μας κοινής φίλης που στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσω το blog αυτό και στη συνέχεια και τη Ζωή. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες μου εντυπώσεις, εκείνο το βράδυ, που αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά διάβασα ένα σωρό post της. Από τότε και μέχρι σήμερα αυτό το blog είναι μια γωνιά που μου θυμίζει την ομορφιά, την απολαυστική και χαρούμενη πλευρά της ζωής και συνεχίζει να με εμπνέει ώστε να μεγαλώνω τη διάρκεια τέτοιων στιγμών στη ζωή μου.
Σκεφτόμουν τι αξίζει να μοιραστώ με την παρέα αυτή. Μια αγαπημένη συνταγή, μια πρόταση για εκδρομή ή βόλτα σε ένα από τα αγαπημένα μας πάρκα που συνηθίζουμε να πηγαίνουμε με τα παιδιά, στιγμές μου από τη μαμαδοζωή που με έχουν συγκινήσει, ένα βιβλίο που διάβασα και μου άρεσε πολύ κλπ.κλπ.κλπ. τελικά ξύπνησα σήμερα με μια σκέψη που θα ήθελα να μοιραστώ.
Είναι η Δευτέρα μετά από όσα έγιναν την Παρασκευή το βράδυ στο Παρίσι. Σε αυτή την μεγάλη, φωτεινή, πολυπολιτισμική πόλη που δεν μπορείς να χορτάσεις. Παγωμένη, παρακολούθησα άρθρα και σχολιασμούς γύρω από τα γεγονότα αυτά στο διαδίκτυο. Αυτοί που δήλωναν συμπαράσταση, γράφοντας ή αλλάζοντας την εικόνα του προφίλ τους στο facebook, αυτοί που μας θύμιζαν ότι δεν δίνουμε την ίδια σημασία στις άλλες ψυχές που δεν ανήκουν στη δική μας «γειτονιά», αυτοί που θύμωναν με όσους τους το θύμιζαν αυτό, αυτοί που παρά τη συμπόνια και τη συμπαράσταση που έδειχναν με την εικόνα του προφίλ τους, το ίδιο βράδυ φωτογραφίζονταν τρισευτυχισμένοι, χαμογελώντας σε μια selfie, μέσα σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Τι είναι όλο αυτό; Τι σημαίνει άραγε;
Αυτό που συζητάμε είναι η πραγματικότητά μας, είναι η ιστορία που φτιάχνουμε καθημερινά, είναι η ιστορία που μαθαίνουμε, είναι η ιστορία που ζούμε. Γιατί άραγε δεν μαθαίνουμε ιστορία στο σχολείο; Γιατί δεν μαθαίνουμε την ιστορία μας και την ιστορία του κόσμου που ζούμε, μέσα από την ιστορία των ιστορικών;
Θυμήθηκα πώς πριν υπάρξει γραφή και καταγραφή της ιστορίας, αυτή υπήρχε μέσα από την εξιστόρηση, τα παραμύθια και τους μύθους. Ζούσε, χτυπούσε η καρδιά της και αναδιαμορφωνόταν συνεχώς μέσα από την εξιστόρηση των διαφορετικών ανθρώπων.
Έτσι και σήμερα. Μέσα από το facebook, το twitter, τις κουβέντες με τους φίλους μας δημιουργούμε την ιστορία μας, την ιστορία που μαθαίνουμε, την ιστορία που λέμε στα παιδιά μας. Την ιστορία που πιστεύουμε. Τι σημασία έχει άραγε τι θα γράψουν τα βιβλία; Πότε έχουμε ασχοληθεί στην ενήλικη και υπεύθυνη ζωή μας να διαβάσουμε την ιστορία των βιβλίων; Να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τη σημερινή ιστορία μέσα από την ιστορία που με επιστημονική μεθοδολογία έχει καταγραφεί;
Είναι εύκολο να μιλάμε, δικτυακά ή πρόσωπο με πρόσωπο. Και καμιά φορά να πετάμε αδιακρίτως το θυμό μας ή τις μη επεξεργασμένες σκέψεις μας στις διαδικτυακές παρέες μας. Συνειδητοποιούμε άραγε πώς με αυτή την εξιστόρηση μας συμμετέχουμε στη δημιουργία της δημόσιας ιστορίας; Αναλογιζόμαστε αυτή την ευθύνη πριν κοινοποιήσουμε την είδηση ή την άποψη που μας εντυπωσίασε και μας τύφλωσε την ίδια στιγμή;
Μ’αυτά και μ’αυτά… θα πάω σε ένα βιβλιοπωλείο να διαλέξω ένα ιστορικό βιβλίο, που θα με βοηθήσει να σκέφτομαι πιο «ιστορικά».
Μαριάνθη μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και γι’αυτό σου το μοίρασμα.
0 σχόλια