Μα γιατί κλαίει;

by - Ιουλίου 20, 2016


photo by Pinterest

Ζεστό απόγευμα μιας μέρας. Όρθια μέσα στο μετρό μαζί με άλλους 1000 ανθρώπους.
Μπαίνει ένα ζευγάρι με ένα καρότσι και ένα παιδί. Αυτός είναι γύρω στα 40, εκείνη γύρω στα 45 και το μωρό περίπου 2 μηνών.
Εκείνη δείχνει κουρασμένη. Έχει έναν ελαστικό επίδεσμο στο χέρι της. “Τενοντίτιδα” σκέφτομαι. Εκείνος είναι λίγο πιο χαλαρός.
Ρωτάω δυνατά εάν υπάρχει μια θέση για έναν κύριο με ένα μωρό στην αγκαλιά. Σηκώνετε μια κοπέλα κι ο άντρας αφού μας "λούζει” και τις δυο με πολλά ευχαριστώ,  κάθετε με το μωρό.
Το μωρό αρχίζει να κλαίει. Δυνατά και σπαρακτικά. Εκείνος ψύχραιμος, προσπαθεί να του κλείσει το στόμα με ένα μπιμπερό γεμάτο γάλα. Εκείνο αντιστέκεται κλαίγοντας δυνατότερα. Όλοι τον κοιτάνε. Όλοι τους κοιτάνε. Εκείνος αρχίζει σιγά, σιγά να αγχώνεται και να ξεφυσά.
Η γυναίκα ψάχνει πανικόβλητη μέσα στην μεγάλη τσάντα που κρέμεται στο καρότσι. Βρίσκει μια πιπίλα. Την δίνει με τρεμάμενα χέρια στον άντρα. Εκείνος επιχειρεί για μια ακόμα φορά να φιμώσει το μωρό που αντιστέκεται.
“Μήπως πρέπει να σηκωθείτε όρθιος και να τον βάλετε στον ώμο σας. Μπορεί να φοβάται με τόσο κόσμο. Είναι και αυτή η ζέστη…” λέει η γιαγιά που κάθετε απέναντι καθώς σκύβει να το χαϊδέψει.
“ Είναι κορίτσι.” απαντάει σχεδόν ενοχλημένος ο άντρας. “ Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, δεν φοβάται” λέει και βγάζει γρήγορα το κινητό του ακουμπώντας το πάνω στο μωρό, το οποίο ησυχάζει ακούγοντας τον ήχο από ένα γνωστό νανούρισμα. Μαζί του ησυχάζουν και όλοι οι υπόλοιποι.
Αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ…
Το μωράκι ξαναρχίζει να κλαίει αυτή τη φορά πιο δυνατά.
“Κάνε λίγο υπομονή” λέει ο άντρας στην γυναίκα, που όρθια λίγο πιο πίσω δείχνει σαν να μην ξέρει από που να φύγει. “Μια στάση έμεινε…”.
“Μα γιατί κλαίει;;;” λέει ένας. “Μα με τόση ζέστη και τόσο κόσμο το βάζουνε εδώ μέσα;” λέει κάποιος άλλος. “Ματιασμένο θα είναι”…
Κλείνω τα μάτια μου. Στο βαγόνι ξαφνικά επικρατή απόλυτη ησυχία. Ακούω την εσωτερική φωνή του ζευγαριού να λέει:
“Αγαπητοί μας συνεπιβάτες. Καταλαβαίνουμε την αναστάτωση που μπορεί να σας προκαλεί το κλάμα του μικρού μας κοριτσιού, αλλά θα θέλαμε την κατανόηση σας. Είναι όπως βλέπετε μωρό και το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να εκφράσει ότι τυχών το ενοχλεί. Εμείς θα ζήσουμε αυτήν τη στιγμή με αποδοχή και αγάπη. Θα αφήσουμε στην άκρη τον πανικό και την σκέψη ότι μας κρίνετε και μας σχολιάζετε.
Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα επικεντρωθούμε μόνο στην ανάγκη της αγαπημένης μας, προσπαθώντας να την κάνουμε να νιώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον λίγο πιο άνετα. Θα πάψουμε να νιώθουμε ανίκανοι, να νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι λάθος, να νιώθουμε ότι είμαστε κακοί γονείς ή ότι είμαστε “κακά παιδιά”.
Κι αν δούμε ότι η μικρή μας δεν αντέχει άλλο εδώ μέσα, χωρίς άγχος και πίεση θα κατέβουμε στον επόμενο σταθμό μέχρι οι συνθήκες να μας επιτρέψουν να ξαναμπούμε και πάλι στο τρένο. Γιατί πάνω από όλα, σημασία έχει η ανάγκη του παιδιού μας και όχι οι άδικοι χαρακτηρισμοί που δίνουμε στον εαυτό μας, τα βλέμματα και το ξεφύσημα το δικό σας. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόηση σας. Καλή σας μέρα!”…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κάτι είχε μαλακώσει μέσα μου. Ο άντρας με την γυναίκα και το μωρό είχαν φύγει κι εγώ είχα φτάσει στον προορισμό μου.


Σας φιλώ


You May Also Like

7 σχόλια

  1. Είναι σα να έζησα τη σκηνή που περιγράφεις,όλα τόσο αληθινά και μπορώ να πω ότι τα έχω ζήσει.Εκείνη τη στιγμή βέβαια αν δεν είσαι ψύχραιμος παρασύρεσαι και αφήνεις το άγχος να σε κυριεύσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Δέσποινα.
      Η ψυχραιμία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
      Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο μου.

      Διαγραφή
    2. Όλοι το έχουμε ζήσει. Και πόσο εκνευριστικό ειναι να σου λένε όλοι τι πρέπει να κάνεις!

      Διαγραφή
    3. Αυτό πάντα είναι εκνευριστικό… Για όλα τα θέματα..!

      Διαγραφή
  2. Ναι κι εμείς την έχουμε ζήσει αυτή τη σκηνή, πολλάκις! Πόσο ενοχλητοκά μπορούν να γίνουν τα βλέματα, τα σχόλια και οι ερωτήσεις κάποιων.... προσωπικά μου προκαλούν εκνευρισμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και έμενα Μαρία, αλλά τώρα πια όχι.
      Δεν μπορώ να αρέσω σε όλους… Κι όταν μάλιστα δεν κάνω κάτι επίτηδες με σκοπό να ενοχλήσω κάποιον, εκεί πραγματικά, ούτε που μ’αγγίζουν πια τα αρνητικά σχόλια.
      Ήταν θέμα εξάσκησης.

      Διαγραφή
  3. Ναι κι εμείς την έχουμε ζήσει αυτή τη σκηνή, πολλάκις! Πόσο ενοχλητοκά μπορούν να γίνουν τα βλέματα, τα σχόλια και οι ερωτήσεις κάποιων.... προσωπικά μου προκαλούν εκνευρισμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή