Ξέρεις, είναι μερικές μέρες σαν την σημερινή, που ενώ έξω ο ήλιος λάμπει εγώ ζω την απόλυτη σκοτεινιά. Ζω χωρίς να έχω καμία επαφή με τον εαυτό μου. Ζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Δεν έχω κουράγιο να κάνω τίποτα και δεν θέλω να δω κανέναν.
Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Να χωθώ κάτω από το σεντόνι μου και να μείνω εκεί όλη τη μέρα. Να σηκώνομαι μόνο για να τρώω γλυκά. Για να ναρκώνω το μυαλό μου και τα συναισθήματά μου.
Θέλω να τα αναλάβουν όλα οι άλλοι. Να με αφήσουν στην ησυχία μου. Να μην μου ζητήσει κανείς τίποτα. Ούτε το παιδί μου, ούτε κανένας.
Είναι μερικές μέρες σαν την σημερινή, που δεν έχω τίποτα ωραίο να σου δείξω ή να σου πω. Που δεν θέλω να βγάλω καμία φωτογραφία, που δεν θέλω να δώσω κανένα σημάδι ζωής.
Που νιώθω λίγη και γεμάτη λάθη και ατέλειες. Που δεν με συγχωρώ και δεν με αγαπάω.
Που το γεγονός ότι το τηλέφωνό μου σακατεύτηκε και θέλει μια βδομάδα για να φτιάξει, και ο υπολογιστής που πρόσφατα απόκτησα χάλασε κι αυτός, να είναι τα πιο άσχημα νέα της ημέρας και να είναι ικανά να με βυθίσουν σε απέραντη θλίψη.
Είναι μερικές μέρες σαν την σημερινή, που νιώθω ότι δεν με αγαπάει κανείς. Που δεν θέλω να δω τη ζωή αλλιώς, που δεν θέλω να το παλέψω, ούτε να σκεφτώ αισιόδοξα...
Αλλά ξέρεις κάτι; It's ok! Θα περάσει κι αυτή η μέρα και θα έρθει μια άλλη, καλύτερη.
Πιο αισιόδοξη, πιο φωτεινή για να μου θυμίσει πως όλες οι μέρες τις ζωής μου έχουν την δική τους αξία αφού μπορώ και τις ζω.
I'ts ok λοιπόν.
Έχεις κι εσύ τέτοιες μέρες;